Opukiwanie klatki piersiowej w polach, do których przylega tkanka płucna za­wierająca powietrze, daje odgłos jawny odróżniający się wyraźnie od odgłosu stłumio­nego, który powstaje przy opukiwaniu narządów bezpowietrznych—zbitych lub wypełnio­nych krwią (wątroba, serce, grubsze warstwy mięśniowe). Narządy wydrążone wy­pełnione powietrzem lub gazami (żołądek, jelita) dają odgłos jawny zwany bębenko­wym. Granice pola, w którym powstaje «odgłos płucny» odpowiadają granicom płuc, jednak cienka warstwa tkanki płucnej jaka występuje np. na dolnym brzegu płuca czy wzdłuż wcięcia sercowego może się nie zaznaczać wyraźnie, ponieważ odgłos na­rządu leżącego pod nią (serca, wątroby, śledziony, nerek) przytłumia odgłos płucny. Również duże masy mięśniowe lub kości przylegające do płuc przytłumiają odgłos płucny, jak np. wzdłuż kręgosłupa i przylegającej tu grubej mięśniówki prostownika grzbietu , i tutaj więc odgraniczenie odgłosu płucnego wzdłuż tylnego brzegu płuca nie daje się wykonać. Natomiast opukiwaniem możemy określić granice szczytów płuc czy orientacyjnie przebieg wcięcia sercowego i dolnego brzegu płuca. Dane, które uzyskuje się metodą opukiwania płuc, mają wielkie znaczenie praktyczne. Dolny brzeg płuca poprzez przeponę po stronie prawej graniczy z wątrobą, po stronie lewej z żołądkiem i śledzioną. Wskutek tego przy opukiwaniu bezwzględne stłumienie wątroby i śledziony (narządów zbitych) ku górze od dolnej granicy płuc przekształca się w odgłos przytłumiony, to znaczy że ku górze bezwzględne stłumienie wątroby czy śledziony zostaje rozjaśnione odgłosem opukowym płuca. Natomiast z przodu po stronie lewej, między polem stłumienia wątroby i śledziony, o ile żołądek jest silnie wypełniony powietrzem i gazami, odgłos płuca przechodzi w odgłos bębenkowy (jawny) półksiężycowatej przestrzeni Traubego. Przy opukiwaniu tej okolicy dolny brzeg płuca nie daje się więc tak wyraźnie określić, jak w tych miejscach, gdzie narządy zbite graniczą z dolnym brzegiem płuca.