Błona śluzowa tworzy podłużne fałdy, które zanikają przy rozciąganiu się cewy; w przekroju poprzecznym fałdy te ograniczają gwiazdowate światło stwarzając obraz podobny do obrazu przekroju poprzecznego przełyku. Od strony światła błona śluzowa wysłana jest nabłonkiem przejściowym, który podczas rozciągania się narządu jest dwuwarstwowym, podczas zwężania kilkuwar­stwowym. Od zwykłego nabłonka wielowarstwowego płaskiego daje się bez trudu odróżnić, ponieważ warstwa powierzchowna nie jest płaska, lecz utworzona z dużych komórek, przeważnie dwujądrzastych zwanych baldaszkowymi. Głębiej leży zmienna liczba warstw komórek wielościennych zdolnych do przesuwania się jednych w stosunku do drugich. Warstwę najgłębszą tworzą komórki wałeczkowate. Brak jest błony podsta­wowej, tak że odgraniczenie nabłonka od tkanki łącznej nie jest tak wyraźne, jak w innych nabłonkach. W błonie śluzowej nie występuje również blaszka mięśniowa. Błona mięśniowa moczowodu układa się w trzy warstwy. Do wewnętrznej warstwy okrężnej i zewnętrznej podłużnej, które dotychczas znajdywaliśmy w narządach cewko­wych, dochodzi jeszcze najbardziej wewnętrzna warstwa podłużna. Zewnętrzna warstwa podłużna występuje jednak z reguły tylko w dolnej trzeciej części moczowodu stanowiąc przedłużenie mięśniówki pęcherza. Mięśniówka jest stosunkowo bogato poprzeplatana tkanką łączną zawierającą również włókna sprężyste. Niektórzy autorzy wszystkie trzy warstwy mięśniówki zaliczają do błony mięśniowej, inni natomiast — wewnętrzną warstwę podłużną zaliczają do tkanki podśluzowej. W części śródściennej moczowodu brak jest warstwy okrężnej; obie warstwy podłużne łączą się więc w jedną, która prze­chodzi w mięśniówkę trójkąta pęcherzowego (p. dalej), chociaż na ogół zachowuje swą samodzielność w stosunku do mięśniówki gładkiej pęcherza. Czynność błony mięśniowej. Rodzaj ruchów mięśniówki moczowodu nie jest jeszcze dostatecznie wyjaśniony, choć na ogół mówimy o rytmicznych ruchach perys-taltycznych i fale perystaltyczne przebiegają co 15 do 60 sekund; przebiegają one z szyb­kością 2—3 cm na sekundę, przesuwając mocz z miedniczki do pęcherza. Ruchy te odbywają się również wtedy, kiedy miedniczka jest pusta. Wzmożone wytwarzanie się moczu ma zwiększać ilość ruchów. W maksymalnie wypełnionym pęcherzu ruchy robaczkowe nie odbywają się. Jeżeli odpływ moczu natrafia na przeszkodę, np. kiedy kamień nerkowy uwięźnie w moczowodzie, wtedy skurcz mięśniówki wzrasta i jest bardzo bolesny. W całkowitym zahamowaniu odpływu moczowód poszerza się w części położonej powyżej miejsca zatkania. Wskutek wzmożonej pracy mięśniówka ulega przerostowi, komórki mięśniowe stają się aż ośmiokrotnie większe. Więcej jednak się nie powiększają i jeżeli ta przerośmięta mięśniówka jest nadal w stanie napięcia, wtenczas zaczyna ulegać zanikowi ponieważ wszystkie rezerwy zostały wyczerpane i nadmierna czynność prowadzi do jej uszkodzenia. Błona zewnętrzna (tunica adventitia) łączy moczowód z otaczającą luźną tkanką łączną i tkanką tłuszczową.