W celu zbadania krtani u osoby żywej posługujemy się dobrze oświetlonym wzier­nikiem krtaniowym (laryngoskopem) wprowadzonym do gardła. Obraz laryngosko- powy, który otrzymujemy, jest rzutem poziomym poszczególnych części krtani prze­strzennie ułożonych na różnej wysokości. Części położone z przodu odbijają się z tyłu w lusterku wziernika, strony prawej po stronie lewej i odwrotnie. Na obrazie widoczne jest wejście do krtani, fałdy głosowe i przy otwartej szparze głośni nawet tchawica aż do jej rozdwojenia. Do przodu od wejścia do krtani w kierunku języka widoczne są dołki nagłośniowe, przy wejściu górny brzeg nagłośni, fałdy nalewkowo-nagłośniowe z guzkami klinowatymi i rożkowatymi. Ostatnie mogą się czasem dzielić na dwie wy­niosłości, z których najbardziej ku tyłowi położona odpowiada chrząstce rożkowatej, do przodu od niej chrząstce nalewkowatej. W zależności od ustawienia chrząstek nalewkowatych wcięcie międzynalewkowe zaznacza się wyraźnie lub też zanika. Ważnym punktem orientacyjnym jest guzek nagłośniowy; w rzeczywistości jest to wyniosłość podłużna, w lusterku jednak, w skrócie, tworzy okrągła wy guzek.Fałdy głosowe widoczne są jako białawe pasma; wąska linia oddziela je od bardziej bocznie położonych, czerwonawych fałdów kieszonki krtaniowej. Bocznie od fałdów nalewkowo-nagłośniowych widoczny jest z każdej strony zachyłek gruszkowaty.