Gruźlica najądrza (epididymitis tuberculosa). Cechy. Jeśli gruźlica najądrza nie jest odpowiednio leczona, wówczas zmienione najądrze zrasta się ze skó­rą moszny, skóra ta cieńczeje i w końcu tworzy się przetoka. W obrębie skóry moszny powstaje płytkie owrzodzenie, o cienkich, podminowanych brze­gach, wydzielające rzadką, ropną wydzielinę. Kiła jądra (lues testis). Cechy. Podobnie jak w przebiegu gruźlicy najądrza, również nie leczony kilak ijądra może rozmiękać i przebijać się na zewnątrz. Powstaje wyraźnie odgraniczone owrzodzenie o ostro ściętych brzegach i skórzastym dnie. Przez otwór w skórze moszny może bujać ziarnina kiłowa, two­rząc żółte, martwicze, grzybiaste masy. Ropień jądra (abscessus testis). Cechy. Ściana moszny ulega zmianom za­palnym i zrasta się z jądrem, po czym rozmięka i powstaje owrzodzenie wy­dzielające ropę. Współistnienie zapalenia cewki, swoistej gorączki lub skrę­tu szypuły jądra. Pojawienie się ostrego bólu jądra i gwałtownie narastają­cego, niezwykle tkliwego obrzmienia gruczołu z wtórnym wykształceniem się ropnia. Przetoka moczowa (fistula urinaria). Cechy. Przez skórę moszny może się przebijać ropień okołocewkowy, powstały w przebiegu ostrego zapalenia cew­ki lub w wyniku zakażenia towarzyszącego zwężeniu cewki. Podczas odda­wania moczu przez otwór w skórze moszny wycieka wówczas nieco moczu. Wywiad i objawy mówiące o ostrym zapaleniu lub zwę­żeniu cewki. Stwierdzenie obecności ropnia i licznych zwykle przetok. Wrzód twardy (ulcus durum). Cechy. Wrzód umiejscowiony na skórze mosz­ny jest okrągły, ma uniesione brzegi, cechuje się jednak stosunkowo nieznacz­nym stwardnieniem. Nie goi się po zwykłym leczeniu antyseptycznym. Mierne powiększenie pachwinowych węzłów chłonnych. Po 6—7 tygodniach od czasu pojawienia się owrzodzenia występują objawy kiły drugorzędowej. Badanie w ciemnym polu widzenia (kratki), odczyny se­rologiczne (mogą być dodatnie lub ujemne). Nabłoniak moszny (epithelioma scroti; rak kominiarzy). Cechy. Choroba rozpoczyna się pojawieniem się jednej lub kilku małych brodawek lub guz­ków, zwykle na dolnej części przedniej ściany moszny. Przez pewien czas twory te nie ulegają zmianom, po czym stopniowo twardnieją, pękają, na ich powierzchni pojawia się strup, a w końcu owrzodzenie. Owrzodzenia szerząc się ku tyłowi zajmują i niszczą mniej lub bardziej gwałtownie cały worek mosznowy. Owrzodzenie ma twarde, nierówne, wywinięte, jakby sękate brze­gi i twardą, nierówną, niezdrowo wyglądającą podstawę. Tylko wyjątkowo pierwotne, brodawkowate guzki rozwijają się w kalafiorowate twory. Przewlekły przebieg. Późne zajęcie pachwinowych węzłów chłonnych. Biopsja. Mniej częste przyczyny. Zropiałe torbiele; zgorzel moszny.