Stożek sprężysty (conus elasticus) składa się z mocnej, sprężystej warstwy tkanki łącznej, odpowiadającej głębokiej warstwie blaszki właściwej błony śluzowej, choć w krtani nie ma wyraźnej granicy między nią a tkanką pod-śluzową. Stanowi ona przedłużenie sprężystej cewy tchawicy nad chrząstkę pierścieniowatą aż do więzadeł głosowych. Stożek sprężysty roz­ciąga się z przodu z dolnej połowy powierzchni wewnętrznej kąta chrząstki tarczowatej, następnie wzdłuż górnego brzegu chrząstki pierścieniowatej i sięga ku tyłowi do wyrostka głosowego chrząstki nalewkowatej. Wolny, górny brzeg stożka stanowi podłoże warg głosowych. Jeżeli szpara głośni jest zamknięta lub bardzo wąska, obie połowy błony zbiegają się ku górze i przyśrodkowo, ich powierzchnie boczne są lekko wklęśnięte i stożek po­ dobny jest do ustnika klarnetu. W szeroko otwartej szparze głośni ściana stożka ustawia się mniej więcej pionowo i kształt stożka jest prawie cylin­dryczny. Z przodu w szczelinie między dolnym brzegiem chrząstki tarczowatej a brzegiem górnym chrząstki pierścieniowatej ściana stożka w swej części pośrodkowej leży bezpośrednio pod skórą; jest tu ona wzmocniona pionowo biegnącymi włóknami sprężystymi, które tworzą poprzednio omówione więzadło pierścienno-tarczowe (ligamentum cricothyreoideum). Okolica ta ma szczególne znaczenie, gdyż w niebezpieczeństwie uduszenia przecięcie poprzeczne (coniotomia) tego więzadła umożliwia szybkie otwarcie dolnej części krtani. Więzadła głosowe (ligamenta uocalia), zwane również więzadłami właściwymi, są to symetryczne, zgrubiałe, szczególnie sprężyste, górne brzegi stożka sprężystego. Z przodu przyczepiają się one włóknami łączno-tkankowymi tuż obok siebie do powierzchni wewnętrznej kąta chrząstki tarczowatej na połowie jego wysokości, z tyłu do szczytu i górnego brzegu sprężystego wyrostka głosowego chrząstki nalewkowatej. Więzadła głosowe tworzą sprężyste podłoże warg głosowych. W więzadle głosowym w bliskości przedniego punktu przyczepu znajduje się mała, żółta chrząstka trzeszczkowata , zbudowana z sieci włókien sprężystych i rozsianych w niej komórek chrzestnych. U osoby żywej prześwieca ona przez wargi głosowe, jako przednia plamka żółta (macula lutea s. Jlava), podczas kiedy «tylna plamka żółta» odpowiada sprężystemu wyrostkowi głosowemu chrząstki nalewkowa tej. Błona czworokątna (membrana guadrangularisj, podobnie jak stożek, jest łączno-tkankową blaszką sprężystą, ale znacznie cieńszą oraz delikatniejszą, i nie ma tego zna­czenia przy wytwarzaniu głosu. Stożek stanowi część dolną błony włóknisto-sprężystej krtani (membrana fibro-elastica laryngis), błona czworokątna—jej część górną. Włókna sprężyste błony czworokątnej przebiegają przeważnie strzałkowo, częściowo zstępując ku tyłowi. Błona czworokątna rozpoczyna się z przodu obustronnie na brzegach bocznych chrząstki nagłośniowej i na powierzchni tylnej kąta chrząstki tarczowatej, z tyłu na brzegu przyśrodkowym chrząstki nalewkowatej. Brzeg górny bieg­nie skośnie ku tyłowi, ku dołowi oraz przyśrodkowo, i tworzy podłoże fałdu nalewkowo-nagłośniowego. Brzeg dolny, wolny nosi nazwę więzadła kieszonki krtaniowej. Więzadła kieszonki krtaniowej (ligamenta ventricularia) albo więzadła rzekome, dwa symetryczne pasma, stanowią dolny brzeg błony czworokątnej, podobnie jak więzadła głosowe — brzeg górny stożka sprę­żystego. W więzadle kieszonki krtaniowej włókna są częściowo sprężyste, lecz nie tak liczne jak w więzadle głosowym, częściowo klejodajne. Więzadła rzekome leżą powyżej i bardziej bocznie od więzadeł głosowych. Z przodu przyczepiają się one do kąta chrząstki tarczowatej nieco powyżej więzadeł głosowych, z tyłu do brzegu przyśrodkowego dołka trójkątnego chrząstki nalewkowatej; stanowią one podłoże fałdu kieszonki krtaniowej. Więzadła rzekome i ich przedłużenie ku górze, błona czworokątna, są zwierciadlanym odbiciem stożka sprężystego i więzadeł właściwych. Część górna błony sprężystej krtani zwęża się ku dołowi aż do więzadeł rzekomych, część dolna zwęża się ku górze aż do więzadeł właściwych. Między obiema stożkowatymi przestrzeniami wierzchołkami skierowanymi ku sobie leży obustronnie wejście do kieszonki krtaniowej (ventriculus laryngis). Więzadło kieszonki krtaniowej leży obustronnie na brzegu dolnym górnego stożka, podobnie jak więzadło głosowe na górnej granicy dolnego stożka. Więzadło tarczowo-nagłośniowe (ligamentum thyreo-epiglotticum), o któ­rym wspominaliśmy przy opisie chrząstki nagłośniowej, zaliczyć należy również do połączeń leżących wewnątrz krtani. Jest to silne, sprężyste wię­zadło, które łączy szypułkę chrząstki nagłośniowej z kątem chrząstki tarczo­watej przyczepiając się do jego powierzchni tylnej poniżej wcięcia tarczo­wego górnego.