Krezka płuca (tnesopneumonium). Zaznaczyliśmy poprzednio, że opłucna płucna pokrywa płuco na całej powierzchni z wyjątkiem wnęki. Na po­ziomie wnęki opłucna ścienna (śródpiersiowa) kieruje się bocznie przerzucając się na korzeń płuca, który obejmuje jak gdyby niskim kołnierzem otwartym ku dołowi i prze­chodzi w opłucną płucną dokoła wnęki. Miejsce przejścia opłucnej śródpiersiowej w opłucną płucną ogranicza wnękę. Na dolnym brzegu korzenia miejsce przejścia jednej opłucnej w drugą przedłuża się ku dołowi prawie do przepony w postaci podwójnej blaszki surowiczej—-przedniej i tylnej, ustawionych czołowo; tworzą one więzadło płucne (ligamentum pulmonale). W przekroju strzałkowym miejsce przejścia jednej opłucnej w drugą widziane od strony pośrodkowej ma kształt maczugi, górna poszerzona część ma­czugi obejmuje korzeń i stanowi granicę wnęki, część dolna — więzadło płucne — tworzy rękojeść maczugi. Opłucna obejmująca korzeń płuca oraz wytwarzająca wię­zadło płucne stanowi więc twór podobny do krezki (mesopneumonium), która jednak w górnej części jest szersza (ponieważ doprowadza do płuca wielkie naczynia i oskrzela) oraz nie jest ustawiona strzałkowo, lecz czołowo i nasada jej nie przyczepia się do tylnej ściany tułowia, lecz opiera się o śródpiersie. Należy przy tym pamiętać, że w rzeczy­wistości płuco i śródpiersie całkowicie przylegają do siebie i krezkę tę, a ściślej więzadło płucne możemy uwidocznić dopiero po otwarciu klatki piersiowej od przodu i od­ciągnięciu płata dolnego płuca bocznie; wtedy więzadło płucne napina się. Więzadło płucne (ligamentum pulmonale). Część dolną tzw. krezki płuca tworzy, jak zaznaczono, więzadło płucne. Powierzchnia śródpiersiowa płuca oprócz osłonki surowiczej obejmującej korzeń płuca, połączona jest ze śródpiersiem również zdwoje­niem opłucnej, jakie tworzy więzadło płucne. Kształt i położenie. Więzadło płucne występuje w postaci wydłużonej, ku dołowi poszerzającej się blaszki trójkątnej, ustawionej prawie czołowo. Wierzchołek skierowany ku górze odpowiada części dolnej korzenia płuca, w której zazwyczaj leży żyła płucna dolna. Podstawa lub brzeg dolny sięga prawie do przepony; bocznie podstawa przechodzi w opłucną płucną dolnego brzegu płuca, przyśrodkowo w opłucną śródpiersiowa. Brzeg dolny przeważnie jest wolny i tylko swym końcem przyśrodkowym łączy się z opłucną wyściełającą przeponę, rzadziej przylega w całości do przepony. Brzeg przyśrodkowy łączy się z śródpiersiem, boczny z powierzchnią śródpier­siowa płuca. Oba brzegi nie biegną ściśle pionowo ku dołowi, lecz również nieco ku tyłowi. Powierzchnie więzadła płucnego ustawione są czołowo; przednia skiero­wana jest do przodu, tylna do tyłu. Między obu blaszkami surowiczymi więzadła płucnego, przednią i tylną, leży cienka warstwa tkanki łącznej łącząca obie blaszki, kilka żył oraz węzłów i naczyń chłon­nych. Warstwa tkanki łącznej więzadła rozciąga się od ściany tylnej osierdzia i od błony oskrzelowo-osierdziowej po stronie przyśrodkowej do większej przegrody międzyzrazikowej płata dolnego płuca po stronie bocznej, za pośrednictwem której łączy się z tkanką płucną. Mechaniczne znaczenie więzadła płucnego, odporność którego na rozciąganie wynosi około 1—1,5 kg, polega przede wszystkim na tym, że w czasie wdechu, kiedy obie powierzchnie śródpiersiowe i obie wnęki oddalają się od siebie, więzadła płucne napinają się. Po przecięciu tego więzadła bowiem powierzchnia śródpiersiowa pogłębia się, jak to wynika z doświadczeń dokonywanych przy nadmuchiwaniu pre­paratu wyjętego z klatki piersiowej.