Jeżeli po kilku tygodniach nie następuje wyzdrowienie, to zmiany ana­tomiczne w nerkach mogą przejść w stan podostry (glomerulonephritis subacuta). Powstaje wtedy znaczne zgrubienie błony podstawowej włoś-niczek i zwyrodnienie szkliste kłębków, a głównie bujanie komórek to­rebki Bowmana z wytwarzaniem się wspomnianych już półksiężycowa-tych tworów, cechujących „extrakapilläre Form" Volharda. Stopniowo rozwija się zwyrodnienie komórek nabłonka kanalików, zwiększa się ilość tkanki śródmiąższowej i zjawiają się w niej nacieki komórkowe, uciska­jące na naczynia kłębków. Jednak i w tym okresie zmiany mogą jeszcze ustąpić zupełnie, albo też sprawa w ciągu krótkiego stosunkowo czasu (kilka miesięcy) przechodzi w nieodwracalną niedomogę nerek z moczni­cą, która doprowadza do śmierci. Klinicznie stwierdza się w tych przy­padkach obrzęki, znaczny białkomocz przy stosunkowo nieznacznej skłon­ności do wzrostu ciśnienia oraz wyraźne zmiany czynnościowe nerek. Podostra postać może rozwijać się skrycie (Pilgerstorfer). Badaniem ana­tomicznym znajdujemy tu tzw. „dużą białą nerkę", w której zmiany zwyrodnieniowe są stosunkowo niewielkie, natomiast przeważają opisane już zgrubienia błony podstawowej włośniczek i twory półksiężycowate torebek Bowmana. W wielu przypadkach jednak choroba nie kończy się ani ostrym, ani podostrym okresem, lecz trwa nadal w ciągu miesięcy i lat jako postać „podprzewlekła" (subchronische Form Pilgerstorf era). Tę postać właśnie nazywał Volhard nephroso-nephritis (nephritis mit nephrotischem Einschlag), Schlayer — pseudonephrosis, a współcześni autorzy — „zespołem nerczycowym w zapaleniu kłębków nerek". Klinicz­nie cechuje ją również wybitna skłonność do obrzęków, bardzo znaczny białkomocz, hipoproteinemia, często hipercholesterolemia, brak lub nie­znaczny tylko wzrost ciśnienia tętniczego i stosunkowo dobrze zachowana czynność nerek. Anatomicznie stwierdza się często w tych przypadkach nerki również powiększone, czasami zaś nieco zmniejszone, o gładkiej po­wierzchni, o łatwo zdejmującej się torebce ścięgnistej, o zabarwieniu białawym z odcieniem żółtawym, często pstrym. Bladość nerek zależy od ich niedokrwienia, a żółtawy odcień od złogów cholesterolu i tłuszczów obojętnych (Oettel). W obrazie histologicznym kłębki są powiększone, słabo ukrwione lub pozbawione krwi, w późniejszych okresach szklisto zmienione, torebka Bowmana częściowo zniszczona, zwykle pozrastana z pętlami naczyń kłębkowych. W przeciwieństwie do postaci podostrej, zmiany zwyrodnieniowe w nabłonkach kanalików są wyraźniej zaznaczo­ne. W tej postaci nieraz po dłuższym trwaniu może nastąpić dość nagły zwrot w kierunku niedomogi nerek z nadciśnieniem i mocznicą.