Nerka, jako narząd zewnątrzotrzewnowy powleczona jest otrzewną tylko na swej powierzchni przedniej, przy czym w polach nerki, które przylegają do narządów wewnątrzotrzewnowych (wątroba, jelita cienkie, żołądek, śledziona) — są to pola surowicze (areae serosae); stanowią one znaczną większość powierzchni przedniej. Natomiast odcinki powierzchni przedniej, które stykają się z narządami zewnątrzotrzewnowymi (nadnercza, dwu­nastnica, okrężnica, trzustka), nie mają osłony surowiczej; narządy te są łącznotkankowo zlepione z powięzią nerkową, ograniczając na niej pola włókniste (areae fibrosae). Stosunek nerek do otrzewnej jest różny po obu stronach. Po stronie prawej, podobnie zresztą jak po stronie lewej, wąskie pole nadner-czowe jest oczywiście polem włóknistym, gdzie nadnercze (również narząd zewnątrz-otrzewnowy) warstwą tkanki łącznej zlepia się z nerką. Pole wątrobne jest pokryte otrzewną; przylega ono do powierzchni trzewnej wątroby również posiadającej swą powłokę surowiczą; wątroba i nerka przylegają więc do siebie, jednak normalnie nie zrastają się z sobą ponieważ przedzielone są włosowatą przestrzenią surowiczą jamy otrzewnej. Otrzewna pola wątrobnego nerki ku górze zachodzi tylko bardzo nieznacznie na powierzchnię przednią nadnercza, która poza tym zrasta się z powierzchnią wątroby pozbawioną otrzewnej wywołując na niej wycisk nadnerczowy; po stronie lewej cała powierzchnia przednia nadnercza jest powleczona otrzewną. U góry powłoka otrzewnej pola wątrobnego kieruje się przyśrodkowo, przylegając od przodu do żyły głównej dolnej jako ograni­czenie otworu sieciowego . Pole dwunastnicze i pole okrężnicze oczywiście nie mają powłoki surowiczej, natomiast dolny koniec nerki w polu jelitowym jest pokryty otrzewną. Po stronie lewej pole śledzionowe ma pokrycie otrzewnej, jak również pole żo­łądkowe. Trzustka łącznotkankowo zlepia się z nerką w jej polu trzustkowym, jest to więc pole włókniste. Ogon trzustki wraz z naczyniami śledzionowymi wnika między obie blaszki więzadła przeponowo-śledzionowego sięgając do wnęki śledziony. Na przednim brzegu trzustki biegnie przyczep krezki okrężnicy poprzecznej. Tylna ściana okrężnicy zstępującej w polu okrężniczym przylega bocznie do dolnej trzeciej części nerki; stanowi więc pole włókniste. Przyśrodkowo w polu jelitowym pokrytym otrzewną przylegają pętle jelita cienkiego. Pole surowicze śledzionowe i żołądkowe przedziela nasada więzadła przeponowo-śledzionowego; u dołu łączy się ona z nasadą krezki okrężnicy poprzecznej i polem włóknistym okrężniczym. Wyżej opisane stosunki tłumaczą nam, że z jelit (dwunastnicy i okrężnicy) przy­rośniętych do nerki sprawy zapalne z łatwością przechodzą na powięź nerkową. Guzy nerki prawej i nadnercza w związku z bliskim sąsiedztwem z żyłą główną dolną mogą uciskać na to naczynie i powodować zastój krwi. Dostęp do nerki. Ze stosunków topograficznych wynika, że zwykła droga sto­sowana w zabiegach operacyjnych nerki prowadzić może zaotrzewnowo od tyłu lub od przodu i bocznie. Stosując drogę tylną, lędźwiową cięciem przeprowadzo­nym poniżej i równolegle do 12 żebra przecinamy ścianę tułowia i poniżej przyczepu pizepony wnikamy do przestrzeni zaotrzewnowej. Jeżeli 12 żebro jest długie można jego wierzchołek odpiłować, żeby nie uszkodzić jamy opłucnej; należy również uważać na nerw podżebrowy. Jeżeli droga lędźwiowa nie została wybrana, przecina się ścianę brzucha od przodu i bocznie stosując tzw. drogę przynerkową; tutaj od ściany brzucha oddziela się ostrożnie otrzewną ścienną razem z okrężnicą. Droga śródotrzewnowa przez jamę otrzewnej jest znacznie bardziej skomplikowana. Po otwarciu jamy brzusznej do przodu i odsunięciu pętli jelita cienkiego w obrębie ramy okrężnicy można wniknąć do kąta okrężnicy (zgięcia okrężnicy) i dolnego końca nerki (wyniosłości nerkowej). Po obu stronach należy odsunąć narządy przylegające do nerki. Droga ta jest stosowana jednak w rzadkich tylko przypadkach.