Odróżniamy trzy pokolenia parzystych gruczołów wytwarzających mocz, które w ciągu rozwoju embrionalnego występują w ustroju kolejno po sobie w czasie i w prze­strzeni. Są to: przednercze (pronephros), pranercze (mesonephros) i nerka właściwa (metanephros). Wszystkie te trzy narządy rozwijają się z mezodermy, bądź z tych jej części, tzw. nefrotomów, które łączą somity z mezodermą płyt bocznych wyściełającą jamę ciała, bądź z tkanki nerkotwórczej dalej ku tyłowi zarodka położonej i nie zróżni­cowanej na nefrotomy. Pranercza i na ogół podobnie do nich tylko bardziej pierwotnie zbudowane przednercza składają się z kanalików poprzecznie położonych po obu stronach ciała i z parzystego podłużnie biegnącego przewodu przednercza bądź pranercza (Wolffa) uchodzącego do steku. Kanaliki przednercza końcami przy­środkowymi uchodzą do jamy ciała, bocznymi zaś łączą się z przewodem przed-czy pranercza. Nerka właściwa powstaje z tkanki nerkotwórczej, która wytwarza części wydzielnicze kanalików nerkowych, nefrony oraz z pączka moczowodowego, wypuklenia końcowego odcinka przewodu pranercza. Z pączka tego powstają: mo-czowód, miedniczka nerkowa i kielichy nerkowe oraz przewody zbiorcze — części odprowadzające mocz z nefronów nerki. Czołowo ustawiona przegroda moczowo-odbytnicza dzieli stek na część przednią i na część tylną, późniejszą odbytnicę. Z części przedniej powstaje od góry ku dołowi: moczownik (urachus) —późniejsze więzadło pępkowe pośrodkowe , silnie rozrastający się pęcherz mo­czowy (vesica urinaria), właściwa cewka moczowa (urethra propria) oraz zatoka moczowo-plciowa (sinus urogenitalis).