Współczesny stan i postęp nauk lekarskich coraz bardziej ograniczają możliwości opanowania przez jednostkę całokształtu wiedzy medycznej i zmuszają do specjalizacji, zwłaszcza w zakresie samodzielnej pracy badawczej, która w każdej dziedzinie wymaga coraz rozlegle jszych i głęb­szych wiadomości teoretycznych oraz stosowania coraz trudniejszej i bar­dziej złożonej techniki. Doświadczenie uczy, że nowe odkrycia stanowią często owoc wieloletnich wysiłków już nie poszczególnych jednostek, lecz współpracy wieloosobowych zespołów, nieraz różnych specjalności, a na wyjaśnienie pewnych zjawisk fizjologicznych i patologicznych składają się czasami wyniki pracy całych pokoleń badaczy. Wydaje się, że w żadnej dziedzinie medycyny nie zaznaczyła się tak wyraźnie mrówcza zaiste praca zespołowa — jak w historii poznawania anatomii, fizjologii i patologii nerek. Mozolnie, krok za krokiem, z poje­dynczych, często zdawałoby się nie powiązanych ze sobą cegiełek został zbudowany ten wspaniały, harmonijny gmach wiedzy — współczesna nauka o nerkach. Zwłaszcza ostatnie 2—3 dziesięciolecia przyniosły w tej dziedzinie niezmiernie dużo nowości. Zbadano dokładniej budowę ana­tomiczną i czynności poszczególnych części nefronu, poznano lepiej prawa rządzące wydalaniem rozmaitych substancji z osocza, rolę układu nerwo­wego i udział hormonów w pracy nerek. Opracowano także dokładne sposoby badania czynnościowego nerek, rozwinęła się nauka o fizjopa­tologii białek ustrojowych, o gospodarce elektrolitowej wodnej i kwasowo-zasadowej ustroju oraz o jej stosunku do fizjologii i patologii nerek.