Według oryginalnej techniki podanej przez Volharda obydwie próby należało wykonać w ciągu jednej doby. Po opróżnieniu pęcherza badany na czczo wypija 1500 ml słabej herbaty w ciągu 30—45 min. Pozostając w łóżku oddaje następnie co 1/z godziny mocz do oddzielnych naczyń. Odnotowuje się ilość i ciężar właściwy każdej porcji. Prawidłowo osobnik wydala całą ilość spożytej wody w ciągu 2—3, najwyżej 4 godzin. Po upływie 4 godzin badany otrzymuje śniadanie nie zawierające żadnego płynu i odtąd aż do następnego ranka pozostaje wyłącznie na suchej die­cie. Zwykle w takich warunkach c. wł. oddawanych samoistnie porcji moczu wzrasta, osiągając pod koniec doby wartości 1030 i wyżej. Na ogół badany znosi taką próbę bez trudu, nie doznając silniejszego pragnienia, a waga ciała nie ulega przy tym wyraźniejszemu zmniejszeniu, chyba że mamy do czynienia z osobnikiem otyłym lub mającym obrzęki. Nato­miast w niedomodze nerek następuje w tych warunkach znaczniejsza utrata wagi wskutek uruchomienia i wydalania wody tkankowej, czemu towarzyszy wybitne uczucie pragnienia. Fishberg uważa, że proponowany przez Volharda sposób wykonania próby stężeniowej może czasami dać błędne wyniki, gdyż wydalanie uprzednio wypitej wody w niektórych przypadkach (zwłaszcza z utajoną niewydolnością krążenia) może się znacznie przedłużać, nawet ponad 4 go­dziny. Podobnie zresztą wykonywanie próby wodnej w okresie urucha­miania utajonych obrzęków może maskować zmniejszoną zdolność nerek do wydalania wody. Otóż Fishberg wykonuje próbę stężeniową nieza­leżnie od próby wodnej i innego dnia, a mianowicie w ten sposób, że w południe poprzedniego dnia badany spożywa zwykły obiad, a następnie nie otrzymuje żadnego płynu aż do końca próby. Wieczorny posiłek za­wiera dużo białka (mięso) i węglowodanów. W okresie wykonywania próby chory nie otrzymuje płynów. Wieczorowa porcja moczu i całko­wity mocz oddany w ciągu nocy nie wchodzą w rachubę i zostają wylane. Z rana po przebudzeniu badany oddaje mocz do osobnego naczynia (por­cja 1) i pozostaje w łóżku w ciągu 1 godziny, po czym znowu oddaje mocz do innego naczynia (porcja 2). Następnie wstaje i ubiera się (o ile nie jest obłożnie chory) i po godzinie oddaje mocz do osobnego naczynia (porcja 3). Ilość i c. wł. każdej porcji zostają zmierzone i odnotowane. Prawidłowo c. wł. przynajmniej jednej z tych porcji przekracza wartość 1022, a może osiągnąć nawet 1032. Poza tym badanie 3 porcji na białko może być po­mocne w wykrywaniu białkomoczu ortostatycznego (p. niżej). Próba stężeniowa wykazuje tylko ogólnie niedomogę nerek, a właściwie czynności kanalików. Dla stwierdzenia, czy niedomoga nerek jest jeszcze wyrównana, należy koniecznie jednocześnie wykonać badanie chemiczne krwi i określić poziom azotu pozabiałkowego lub mocznika w osoczu.