Miąższ nerki a zwłaszcza kora zawierają niewiele tkanki łącznej. Są to głównie włókienka kratkowe śrubowata oplatające kanaliki nerkowe oraz drobne naczynia krwionośne. Tylko w sąsiedztwie większych naczyń występują włókna klejodajne i tylko w ścianach naczyń znajdują się włókna sprężyste. Włókna kratkowe, które biegną od torebki włóknistej przez cały miąższ nerki, wytwarzają jeden złączony z sobą układ włókien, który sprężyście reaguje na wszystkie zmiany kształtu nerki. Na brodawce nerkowej jest on najsilniej rozwinięty. W silnym wypełnieniu nerki krwią cała brodawka skraca się oraz poszerza i cofa się z miedniczki nerkowej, która się również poszerza. Dzięki temu nie zachodzi obawa, żeby w zwiększo­nej pojemności narządu mogło nastąpić zwężenie zatoki nerkowej wraz z miedniczką.