Błona mięśniowa czyli podwłóknista ściśle powleka nerkę i zrasta się z jej powierzchnią; nie daje się więc ona odpreparować bez uszkodzenia miąższu nerkowego. Jest to cienka warstwa tkanki łącznej zbudowana z gęstej sieci włókienek klejodajnych; włókienka te z jednej strony przechodzą we włókna klejodajne błony włóknistej, z dru­giej — we włókienka kratkowe utkania miąższu nerkowego. Oprócz licznych komórek tkanki łącznej błona mięśniowa zawiera ponadto sieć gładkich komórek mięśniowych, skąd też nazwa jej pochodzi. Mięśniówka ta nie jest w stanie zmniejszyć objętości nerki, stawia jednak pewien opór roz­ciągliwości jej powierzchni. Błona mięśniowa przez wnękę wnika do zatoki, gdzie bierze udział w wytwarzaniu pierścieni mięśniowych dokoła wierzchoł­ków piramid nerkowych, tzw. brodawek. Błona włóknista, która stanowi warstwę zewnętrzną torebki włóknistej nerki, zbudowana jest ze zbitej tkanki łącznej zło­żonej głównie z włókien klejodajnych i sprężystych; jest ona uboższa w ele­menty komórkowe od błony mięśniowej. Błona włóknista jest luźno tylko złączona z błoną mięśniową, tak że w warunkach prawidłowych z łatwością daje się odpreparować i usunąć z nerki (obłuszczenie, decapsulatio). Zrośnię­cie się jej z powierzchnią nerki wskazuje na zmiany chorobowe. W niektórych chorobach nerek stosowane jest obłuszczenie błony włóknistej; poprawia to upośledzoną czynność nerki przez zwiększenie jej ukrwienia i zmniejszenie napięcia obrzmiałej nerki. Błona włóknista jest ściślej złączona z podłożem tylko w ogra­niczeniu wnęki; tutaj też w obrzmieniu nerki powstaje największe napięcie. Przy wnęce nerki wnikając w głąb błona włóknista dzieli się na dwie blaszki: wewnętrzna wy­ścieła ściany zatoki, zewnętrzna otacza zawartość zatoki obejmując miedniczkę ner­kową i naczynia.