W tym dziale omówiono schorzenia powodujące wyciek z zewnętrznego przewodu słuchowego, głównie surowiczy, surowiczoropny lub ropny. Wyciek o zawartości raczej krwistej omówiono niżej (p. następny objaw). Pewne cho­roby małżowiny, jak wyprzenie na podłożu wyprysku (intertrigo eczematosa), ostry i przewlekły wyprysk, zapalenie ochrzęstnej oraz róża powodują są­czenie wydzieliny głównie z samej małżowiny, a tylko niekiedy również z otworu słuchowego zewnętrznego. Ostre ropne zapalenie ucha środkowego (otitis media purulenta acuta). Cechy. Długotrwałe ciśnienie zatrzymanej wydzieliny może doprowadzić do martwicy wierzchołka napiętej błony bębenkowej, jej przebicia i do wydo­bywania się z przewodu krwistej wydzieliny surowiczo-ropnej. Otoskopowo perforacja przedstawia się jako czerwona plamka, z której pulsującym stru­myczkiem wydostaje się wydzielina. Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego (otitis media purulenta chro-nica). Cechy. Przewlekły, uporczywy wyciek z ucha, który może być nie­zwykle obfity lub okresowy i skąpy. Jeśli wydzielina jest obfita (otopyor-rhoea), wypływa ona ciągle z otworu słuchowego, a jeżeli stosuje się tam­pony — trzeba je zmieniać kilka razy dziennie. Skąpa ilość wydzieliny może jedynie zwilżać ściany przewodu. Wydzielina może mieć charakter ropny, śluzowo-ropny lub zawierać krew. Może ona cuchnąć, jak w perlakowatym zapaleniu ucha środkowego, lub mieć woń gnilną, jeśli istnieje próchnica lub martwica kości. W wywiadach poprzedni napad lub szereg napadów ostrego ropnego zapalenia ucha środkowego, często skojarzonych z ostrą chorobą za­kaźną, wyroślami adenoidalnymi lub przerostem migdałków podniebiennych; przedłużanie się wycieku ponad 8—12 tygodni; postępujące pogorszenie słu­chu oraz dzwonienie w uszach; mogą wystąpić napady bólów, zawroty gło­wy, mdłości, oczopląs, porażenie nerwu twarzowego; otoskopia; ropotok, perforacja, ziarnina, wyrosłe, polipy, perlak (cholesteatoma), martwaki; ostroż­ne zgłębnikowanie. Ostre ropne zapalenie wyrostka sutkowatego (mastoiditis purulenta acuta). Cechy. Błona bębenkowa jest zmieniona zapalnie, napięta, często widać pęp-kowate zaciągnięcie, w którym ukryty jest otwór perforacyjny, wydzielający pulsującym strumieniem duże ilości ropnej treści; wypełnia ona przewód w miarę jego oczyszczania, wskazując na pochodzenie spoza nie tak pojem­nej jamy bębenkowej. Czyraczność przewodu słuchowego zewnętrznego (furunculosis meatus acus­tici externi). Cechy. Nie nacięty czyrak pęka samoistnie w ciągu 2—8 dni, zależnie od tego jak głęboko sięga stan zapalny. Wyciek ma charakter ropny, jest czasem dość obfity, a w ślad za jego pojawieniem się ustępuje ostry ból; okolica pozostaje jednak bolesna przez następne kilka dni. Do zupełnego wyzdrowienia dochodzi zwykle dopiero po złuszczeniu strupa lub małego ogniska rozmiękania. Rozlane zapalenie ucha zewnętrznego (otitis externa diffusa). Cechy. Zaka­żenie skóry i tkanki podskórnej w obydwu częściach przewodu może być wy­nikiem wycieku z jamy bębenkowej, urazu lub zejściem odry czy płonicy. Towarzyszy mu uogólnione zaczerwienienie i obrzmienie przewodu, nad­żerki oraz rzadka ropna wydzielina. W głębszych, cięższych postaciach może się rozwinąć zapalenie okostnej i zapalenie kości przewodu z wytwarzaniem martwaków. Przebyte zakażenie, uraz lub uszkodzenie naskórka prze­wodu; może występować ból ucha nasilający się przy ruchach żuchwy; bywa dzwonienie, zawroty głowy, upośledzenie słuchu; otoskopia (rozlany rumień, ubytki naskórka, rzadka wydzielina); w ciężkich postaciach charakterystyczne zmiany w okolicznych węzłach chłonnych, gorączka, obrzęk tkanek ponad wyrostkiem sutkowatym i przyusznicą. Mniej częste przyczyny. Kilak przewodu słuchowego; zropiała torbiel przewodu; grzybica ucha (rzadka, wodnista wydzielina, często o zapachu pleśni); próchnica kostnej ściany przewodu (zwykle zapalenie wyrostka sut-kowatego); ostre zapalenie błony bębenkowej (wilgotne ściany przewodu); ciało obce w przewodzie; pęknięcie podstawy czaszki w obrębie środkowego dołu czaszkowego (zwykle krwista wydzielina); polipv ucha (zwykle krwista); pęknięcie błony bębenkowej (zwykle krwista); pęcherzowe zapalenie błony bębenkowej (rzadka, krwista); ostre zapalenie ucha środkowego wskutek zmian ciśnienia atmosferycznego (zwykle krwista); zapalenie ucha środko­wego u noworodków; zapalenie kości skalistej; gruźlica ucha środkowego (gęsta, cuchnąca wydzielina); nowotwory złośliwe ucha środkowego i wy­rostka sutkowatego (mięsak, rak, nabłoniak); zapalenie szpiku kości skronio­wej; ostre i przewlekłe zapalenie skóry zewnętrznego przewodu słuchowego.