Jako wymioty określa się nagłe silne wyrzucenie zawartości żołądka przez usta. Dawny pogląd, iż bodźce wymiotne dzielą się na dwie główne grupy, a mia­nowicie na te, które działają pierwotnie na ośrodek wymiotny (wymioty ośrodkowe), i takie, które powstają w obwodowych częściach ustroju i są przewodzone do ośrodka wymiotnego (wymioty odruchowe), należy w świetle nowych odkryć nieco zmodyfikować. Wykazano, że obok ośrodka wymiotnego w rdzeniu przedłużonym występuje przyległa zona chemoreceptorów. Obec­nie ogólnie przyjmuje się, iż w przypadku bodźców z przewodu żołądkowo-jelitowego ośrodek wymiotny jest bezpośrednio aktywowany przez impulsy doprowadzane z tego obszaru, podczas gdy pole chemoreceptorów jest miej­scem działania wymiotnego wielu krążących leków, jak też bodźców przed­sionkowych odpowiedzialnych za nudności przy ruchu. Dalej wykazano, iż przestrzeń chemoreceptorów jest niezdolna do działania niezależnego i dla­tego działa jako ośrodek niższego rzędu, który w odpowiedzi na właściwe pobudzenie przewodzi bodźce do nietkniętego ośrodka wymiotnego. Kolejność wydarzeń, które występują w akcie wymiotów, można zsumować jak następuje: zwiotczenie górnej połowy żołądka łącznie z wpustem; pojawienie się jednej lub kilku głębokich fal perystaltycznych, biorą­cych początek w środkowej części żołądka i przechodzących do incisura angularis z ostatecznym silnym skurczem tej okolicy, który dzieli żołądek, zapobiegając w ten sposób przejściu jego zawartości do okolicy przedodźwiernikowej; występują silne skurcze mięśni przepony i brzucha, wiodąc do wzrostu ciśnienia wewnątrz jamy brzusznej, co działa na zwiotczałą znaczną część żołądka i powoduje wyrzucenie jego zawartości ku jamie ustnej; gdy to następuje — głośnia ulega zamknięciu, przerywa się oddychanie, krtań i kość gnykowa ulegają przemieszczeniu ku przodowi, a podniebienie mięk­kie — uniesieniu ku nosogardzieli. W wyniku rozszerzenia naszych wiadomości podział przyczyn wymiotów na podstawie mechanizmu wywołującego stał się znacznie trudniejszy; z punktu widzenia rozpoznawania wydaje się zatem, że wartość praktyczną ma podział wymiotów na ostre i przewlekłe.