WYCIEK Z UCHA
W tym dziale omówiono schorzenia powodujące wyciek z zewnętrznego przewodu słuchowego, głównie surowiczy, surowiczoropny lub ropny. Wyciek
o zawartości raczej krwistej omówiono niżej (p. następny objaw). Pewne choroby małżowiny, jak wyprzenie na podłożu wyprysku (intertrigo eczematosa), ostry i przewlekły wyprysk, zapalenie ochrzęstnej oraz róża powodują sączenie wydzieliny głównie z samej małżowiny, a tylko niekiedy również
z otworu słuchowego zewnętrznego.
Ostre ropne zapalenie ucha środkowego (otitis media purulenta acuta). Cechy. Długotrwałe ciśnienie zatrzymanej wydzieliny może doprowadzić do martwicy wierzchołka napiętej błony bębenkowej, jej przebicia i do wydobywania się z przewodu krwistej wydzieliny surowiczo-ropnej. Otoskopowo perforacja przedstawia się jako czerwona plamka, z której pulsującym strumyczkiem wydostaje się wydzielina.
Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego (otitis media purulenta chro-nica). Cechy. Przewlekły, uporczywy wyciek z ucha, który może być niezwykle obfity lub okresowy i skąpy. Jeśli wydzielina jest obfita (otopyor-rhoea), wypływa ona ciągle z otworu słuchowego, a jeżeli stosuje się tampony — trzeba je zmieniać kilka razy dziennie. Skąpa ilość wydzieliny może jedynie zwilżać ściany przewodu. Wydzielina może mieć charakter ropny, śluzowo-ropny lub zawierać krew. Może ona cuchnąć, jak w perlakowatym zapaleniu ucha środkowego, lub mieć woń gnilną, jeśli istnieje próchnica lub martwica kości.
W wywiadach poprzedni napad lub szereg napadów ostrego ropnego zapalenia ucha środkowego, często skojarzonych z ostrą chorobą zakaźną, wyroślami adenoidalnymi lub przerostem migdałków podniebiennych; przedłużanie się wycieku ponad 8—12 tygodni; postępujące pogorszenie słuchu oraz dzwonienie w uszach; mogą wystąpić napady bólów, zawroty głowy, mdłości, oczopląs, porażenie nerwu twarzowego; otoskopia; ropotok, perforacja, ziarnina, wyrosłe, polipy, perlak (cholesteatoma), martwaki; ostrożne zgłębnikowanie.
Ostre ropne zapalenie wyrostka sutkowatego (mastoiditis purulenta acuta). Cechy. Błona bębenkowa jest zmieniona zapalnie, napięta, często widać pęp-kowate zaciągnięcie, w którym ukryty jest otwór perforacyjny, wydzielający pulsującym strumieniem duże ilości ropnej treści; wypełnia ona przewód w miarę jego oczyszczania, wskazując na pochodzenie spoza nie tak pojemnej jamy bębenkowej.
Czyraczność przewodu słuchowego zewnętrznego (furunculosis meatus acustici externi). Cechy. Nie nacięty czyrak pęka samoistnie w ciągu 2—8 dni, zależnie od tego jak głęboko sięga stan zapalny. Wyciek ma charakter ropny, jest czasem dość obfity, a w ślad za jego pojawieniem się ustępuje ostry ból; okolica pozostaje jednak bolesna przez następne kilka dni. Do zupełnego wyzdrowienia dochodzi zwykle dopiero po złuszczeniu strupa lub małego ogniska rozmiękania.
Rozlane zapalenie ucha zewnętrznego (otitis externa diffusa). Cechy. Zakażenie skóry i tkanki podskórnej w obydwu częściach przewodu może być wynikiem wycieku z jamy bębenkowej, urazu lub zejściem odry czy płonicy. Towarzyszy mu uogólnione zaczerwienienie i obrzmienie przewodu, nadżerki oraz rzadka ropna wydzielina. W głębszych, cięższych postaciach może się rozwinąć zapalenie okostnej i zapalenie kości przewodu z wytwarzaniem martwaków. Przebyte zakażenie, uraz lub uszkodzenie naskórka przewodu; może występować ból ucha nasilający się przy ruchach żuchwy; bywa dzwonienie, zawroty głowy, upośledzenie słuchu; otoskopia (rozlany rumień, ubytki naskórka, rzadka wydzielina); w ciężkich postaciach charakterystyczne zmiany w okolicznych węzłach chłonnych, gorączka, obrzęk tkanek ponad wyrostkiem sutkowatym i przyusznicą.
Mniej częste przyczyny. Kilak przewodu słuchowego; zropiała torbiel przewodu; grzybica ucha (rzadka, wodnista wydzielina, często o zapachu pleśni); próchnica kostnej ściany przewodu (zwykle zapalenie wyrostka sut-kowatego); ostre zapalenie błony bębenkowej (wilgotne ściany przewodu); ciało obce w przewodzie; pęknięcie podstawy czaszki w obrębie środkowego dołu czaszkowego (zwykle krwista wydzielina); polipv ucha (zwykle krwista); pęknięcie błony bębenkowej (zwykle krwista); pęcherzowe zapalenie błony bębenkowej (rzadka, krwista); ostre zapalenie ucha środkowego wskutek zmian ciśnienia atmosferycznego (zwykle krwista); zapalenie ucha środkowego u noworodków; zapalenie kości skalistej; gruźlica ucha środkowego (gęsta, cuchnąca wydzielina); nowotwory złośliwe ucha środkowego i wyrostka sutkowatego (mięsak, rak, nabłoniak); zapalenie szpiku kości skroniowej; ostre i przewlekłe zapalenie skóry zewnętrznego przewodu słuchowego.